Jakiś grom z jasnego nieba niech spadnie. Niech stanie się dziś coś. Niech uderzy mnie w głowę, bym się ocknęła. Bo na to mam ochotę. A nie mówiąc o ocknieniach, powiem Panu jedno, człowiek wolny jest nieprzewidywalny, w zupełności. I w zupełności zdarzyć wszystko się może. Mogę odejść i już nie wrócić. Zostać i już nigdy nie odejść. 

Jeśli mam być szczera to powiem, że ostatnie dni mijają mi tak radośnie i ciepło. I powtarzam się z tym tysięczny raz, ale co. Przemierzam świat. Zatrzymuje się gdy chcę. Widziałam wczoraj przylatujące dzikie kaczki w stworzonym przez nie kluczu. Później siedziałam na ławce w parku, którego tak naprawdę nie lubię. Nie obyło się też bez roweru tego dnia i dni, obserwowania łabędzi, chodzenia po ogrodzie. Potrzeba mi rozmów.