tak

Boję się. Mam dziwny strach. Boję się, że ktoś może zabrać mi to wszystko co jest we mnie. Że gdy tu wrócę ... A przecież tak stać się nie może. Mam myśli i słówka. Najdrobniejsze, najpiękniejsze. Czuję się jakby dobrze.
Nikt i nic nie jest doskonałe. Nic a nic. A mam tak ogromną ochotę znaleźć coś doskonałego. Znaleźć coś, co pod każdym względem będzie doskonałe. Poprzez kolor, wielkość, zwięzłość, rodzaj, miękkość. Poprzez wszystko. Jeśli znajdę doskonałą rzecz opowiem o tym. I o tym, że z tą doskonałością nie chcę się rozstawać nawet na krok jeden. A co dopiero na dwa, bądź dwieście kilometrów. Jednak taka znów doskonałość. Może ona byłaby zbyt nudna. Chcę tylko coś prawdziwego.